Noclegi nad morzem w Polsce

Kozy

24 lipiec 2013r.

KOZY leżą 6 km na północ od Czarnej Dąbrówki, przy łokałnej drodze do Mikorowa. Znajduje się w nich interesujący pałac oraz piękne jezioro. Pierwsza wzmianka o Kozach pochodzi z 1301 roku. Wówczas właścicielem wsi był Mateusz ze Sławna. Później majątek znajdował się w rękach Pirchów, Munchowów i Somnitzów. W 1717 roku wieś zamieszkiwało także dziewięć rodzin gburskich i piętnaście rodzin parobków. W roku 1781 majątek wraz z folwarkami KOZIN i Rokitki przeszedł w ręce Massowów. Pod koniec XVIII wieku w Kozinie, zwanym wówczas Kozińskim Młynem, powstała huta szkła. Dla robotników wybudowano nawet osiedle. Wówczas też wzmiankowane jest w Kozach i Kozinie istnienie karczmy oraz szachulcowego zboru wystawionego jeszcze staraniem Munchowów. Pod koniec XIX wieku w Kozach i Kozinie mieszkali głównie Niemcy, jednakże popyt na tanich pracowników rolnych doprowadził do powstania tu sporej kolonii Kaszubów przybyłych z okolic Kartuz. Po wytyczeniu nowych granic w 1920 roku najbliższy dla nich kościół katolicki znajdował się w Lęborku. Szczególnie nieprzychylną postawę względem Kaszubów przejawiał ówczesny zarządca Kóz i Kozina, radca handlowy Schlieker. Dopiero w 1931 roku udało się katolikom wybudować tu kościół filialny. Ze względu na postawę właściciela stanął on na śródleśnym wzgórzu, ponad 3 km od wsi. Charakterystyczny pałac z wieżą pochodzi z drugiej połowy XIX wieku. Przed wojną w Kozach działał zajazd, a Jez. Kozińskie stanowiło miejsce wypoczynku. MIKOROWO położone jest 5 km na zachód od Kóz. Pierwszy raz wieś była wzmiankowana w roku 1301, jako należąca do Sławna. Do roku 1732 stanowiła jedną z lennych posiadłości Puttkamerów. Później majątkiem władali Munchowowie, którzy wznieśli tu w połowie XVIII wieku pałac. Dziś Mikorowo może się szczycić jedynie XVIII-wiecznym, drewnianym kościołem z barokowym ołtarzem i amboną. We wsi tej ponad 200 lat temu miały miejsce rozruchy związane z osadzeniem pastora nie znającego języka kaszubskiego. Wydarzenia te odbiły się szerokim echem. Wówczas Mikorowo zamieszkane było przez łiczną, lecz biedną szlachtę kaszubską i kaszubskich chłopów. W ciągu półwiecza, utrzymując sprawnie działającą pruską szkołę oraz likwidując kaszubskie kazania, doprowadzono do całkowitego zgermanizowania wsi. Po dawnym pałacu pozostały tylko zabudowania gospodarcze oraz zarośnięty podworski park z wieloma ponad stuletnimi dębami. Koło Mikorowa znajduje się Jez. Mikorowskie, nad którym od ubiegłego roku działa nieduże kąpielisko i dzikie pole namiotowe. NOŻYNO i Unichowo to dwie dość duże miejscowości położone przy trasie z Czarnej Dąbrówki do Bytowa. Nożyno wzmiankowane było pod nazwą Nu- syno już w 1315 roku. Od średniowiecza była to wieś kościelna, a nauki w języku kaszubskim głoszono tu do 1812 roku. Przed i po wojnie Nożyno było wsią gromadzką. Nie ma tu zabytków, a wybudowany w 1902 roku neogotycki kościół ma współczesne wyposażenie. Na północ od Nożyna znajduje się niezagospo-darowane turystycznie jez. Nożyno, a w lasach na wschód od wsi leżą dwa piękne Jeziora Skotawskie, „nanizane jak paciorki" na będącą tu jeszcze niedużym potokiem rzekę Skotawę. Nad jednym z nich zlokalizowany jest ekskluzywny pensjonat Skotawsko, a przy drugim stara leśniczówka i niewielkie nieurządzone pole biwakowe. UNICHOWO oddalone jest od Nożyna niecałe 6 km. Zachował się tu XIX-wieczny dwór z zabudowaniami folwarcznymi. Niestety, jest to już własność prywatna, niedostępna do zwiedzania. Na zachód od wsi, przy dworze, leży nieduże jeziorko, służące wędkarzom jako łowisko specjalne (zarządca mieszka w budynku przy szosie do Słupska). Na południowy wschód od Unichowa, w dolinie Słupi znajdują są trzy rezerwaty przyrody - Sitno Duże i Małe oraz Gołębia Góra. Rezerwat Sitno Duże i Małe obejmuje zarastające, śródleśne jeziorka o interesującej florze, otoczone ponad 100-letnim sosnowym lasem. Gołębia Góra to z kolei usytuowany na skarpie rzeki Słupi rezerwat krajobrazowo-leśny, w którym występują bieliki. Z leśniczówki nad Słupię biegnie tu interesująca, malownicza ścieżka przyrodnicza. W planach leśników jest odtworzenie istniejącego tu w XIX wieku jeziorka na dopływie do Słupi, co zapewne dodatkowo zwiększy atrakcyjność miejsca. Wspominając o Gołębiej Górze, warto nadmienić, iż w XIX stuleciu osada ta powstała jako siedziba nadleśnictwa (jego budynki stoją do dziś). Jest tu też pewne dziwo - ulica „Kwadrata". Skąd się wzięła ta nazwa (w takiej formie) nie udało mi się ustalić.