Noclegi nad morzem w Polsce

Stare Łysogórki i Siekierki

03 wrzesień 2013r.

Stare Łysogórki i Siekierki Mimo że dzieje tych dwóch niewielkich wsi sięgają XIV wieku, do historii przeszły w związku ze spektakularną operacją forsowania Odry w kwietniu 1945 roku m.in. przez I Dywizję Piechoty im. Tadeusza Kościuszki. Trud pokonania doliny rzecznej był tym większy, że ze względu na wiosenne roztopy nisko położona dolina tworzyła ogromne rozlewiska. Rejon Siekierek i Łysogórek przylega do płaskiego dna doliny Odry, do jej odcinka zwanego basenem Kostrzyn-Bad Freienwalde lub przez Niemców Oderbruch. Dolina na tym odcinku jest szeroka na 15-25 km i występują tu liczne starorzecza, ale mimo to była miejscem ataku w kierunku Berlina. Pomiędzy Starymi Łysogórkami a Siekierkami na skraju lasu znajduje się cmentarz wojenny (137) - jeden z największych tego typu w kraju, na którym spoczywa prawie 2 tys. poległych w operacji żołnierzy. Tuż obok utworzono Muzeum Pamiątek, przed którym stoi charakterystyczny pomnik--czołg (136), świadek wojennego szlaku bojowego. Siekierki znane są również z Sanktuarium Nadodrzań-skiej Królowej Pokoju, stojącego na miejscu przedwojennego kościoła protestanckiego. We wnętrzu sanktuarium umieszczono replikę obrazu Matki Boskiej ze Stoczka Warmińskiego, miejsca internowania Prymasa Tysiąclecia, kardynała Stefana Wyszyńskiego. Dolsko - kościół templariuszy Ta niewielka wieś pod Moryniem znana z XIII-wiecznego kamiennego kościoła, opisywanego w przygodach Pana Sa-mochodzika w powieści autorstwa Zbigniewa Nienackiego. Na portalu wejściowym świątyni zachowała się jedna z wielu znanych na Pomorzu szachownic (138) - symbolu stosowanego często przez templariuszy. Była to jedyna dopuszczana ornamentyka stosowana przez podlegający surowym regułom zakon. Szachownica symbolizowała pewien ład, porządek świata uznawany za istotę wiary oraz samego Chrystusa. Kamienny kościół (139) posiada masywną wieżę z nietypowym rozwiązaniem wejścia na jej szczyt zlokalizowanym ponad portalem głównym. Banie - cmentarzysko Na terenie Bań odkryto 2 cmentarzyska ciałopalne ludności kultury łużyckiej (około 1200-400 r. p.n.e.). Jedno cmentarzysko znajduje się na północ od kościoła. Już w XIX wieku odkryto tu grób w obstawie kamiennej. Drugie w 1935 roku odkrył rolnik na terenie swojej posesji, w obrębie murów obronnych. Był to bogato wyposażony grób (ozdoby brązowe: cztery naszyjniki i pierścionki, dwie szpile, naramiennik, dwie bransolety, 24 guziki, zapinka tarczowata pochodzenia nordyjskiego; naczynia gliniane, narzędzia, przybory toaletowe, naczynia gliniane). Grób wydatowany został na 900-800 r. p.n.e. i ze względu na swoje wyposażenie nazwano go "grobem książęcym". Jest to najbogatszy jak dotychczas grób tej kultury z terenu Pomorza Zachodniego. Templariusze i joannici w Baniach Przypuszcza się, że Banie były we wczesnym średniowieczu głównym ośrodkiem jednostki terytorialnej - Ziemi Bańskiej, wchodzącej w skład kasztelanii pyrzyckiej. W 1235 roku książę Barnim I nadał tę ziemię wraz z Baniami templariuszom sprowadzonym z Tempelhofu koło Berlina. Templariusze był to zakon rycerski powstały w 1118 roku w Jerozolimie. Swą nazwę zawdzięczają świątyni Salomona w Jerozolimie, stąd też nazywa się ich także Rycerzami Świątyni (templum - łac. świątynia). Zakon skasowano bullą Klemensa V z 1312 roku. Ziemia ta pozostawała w rękach templariuszy do 1312 roku, a następnie przeszła we władanie zakonu joannitów. Joannici - początkowo było to bractwo szpitalników, które w 1070 roku otrzymało szpital i hospicjum dla pielgrzymów w Jerozolimie. W latach 30. XII wieku joannici przekształcili się w zakon rycerski. Niemieccy rycerze tego zakonu utworzyli w 1190 roku bractwo szpitalne pod Akką, które w 1198 roku przekształciło się w zakon krzyżacki. Prawa miejskie zostały nadane Baniom, jak się przypuszcza, w 2. połowie XIII wieku. W XIV wieku były one otoczone murami miejskimi, które zburzono w 1768 roku. Do dzisiaj zachowały się: Baszta Prochowa z XIV wieku, kościół granitowy z około połowy XIII wieku (140), ruiny kapliczki gotyckiej z XV wieku. Swobnica - zamek W Swobnicy znajduje się grodzisko. Położone jest ono na wschód od wsi nad jez. Górnym. Grodzisko to wydatowane zostało na wczesną epokę żelaza, a zwłaszcza na młodszą jej fazę (około 500-400 r. p.n.e.). W tym samym miejscu, w IX wieku n.e., ludność słowiańska wzniosła gród, który funkcjonował do początku XI wieku. Gród ten wchodził w skład plemienia Pyrzyczan. W 1235 roku Swobnica, podobnie jak Banie, przeszła w ręce templariuszy, a później w ręce joannitów. Ci ostatni w końcu XIV wznieśli tu zamek nad jez. Zamkowym, który do XVII wieku stanowił siedzibę tutejszej komandorii. W XVIII wieku zamek rozbudowany został przez rodzinę Hohenzollernów. Do czasów współczesnych zachowała się ceglana cylindryczna wieża oraz dwa skrzydła zamkowe (141). Obecnie obiekt jest w rękach prywatnych i nie jest udostępniony do zwiedzania. Komandoria (także komturia) -podstawowa jednostka administracyjno-terytorialna zakonów rycerskich zarządzana przez komandora (komtura); zwykle obejmowała zamek z przylegającymi dobrami ziemskimi. Rurka Komandoria templariuszy w Rurce powstała w latach 1235-1244 dzięki nadaniu księcia Barnima I, a już w 1248 roku była siedzibą komtura. Obiekt ten zbudowano w dolinie Rurzycy na płaskim wzniesieniu o wymiarach 50-70 m otoczonym bagnami i łąkami. Z zabudowań tego założenia zachowała się jedynie kaplica zbudowana z kostki granitowej (142) (lokalne głazy narzutowe poddane obróbce) na planie przypominającym saskie kościoły jednonawowe z wyodrębnionym prostokątnym chórem bez absydy. Kaplica ma wymiary: część nawowa: 16,5 x 9 m, prezbiterium: 8,5-6,75 m, a grubości jej murów wynoszą 1,15 m. Wejście znajdowało się od strony północnej, tj. od strony majdanu (dziedzińca). Po kasacie zakonu templariuszy w 1312 roku ich dobra przejęli joannici, którzy przebywali w Rurce do 1382 roku, kiedy przenieśli swoją siedzibę do zamku w Swobnicy. W XV wieku w miejscu komandorii w Rurce powstał folwark. Kaplica wykorzystywana była do czasu wybudowania kościoła póź-nogotyckiego. W XVIII wieku pełniła ona funkcję spichlerza, a po pożarze w 1874 roku zaadaptowano ją na pomieszczenia gorzelni. Po 1945 roku zabytek wszedł w posiadanie Państwowego Gospodarstwa Rolnego, co dopełniło jego dewastacji. Dopiero w latach dziewięćdziesiątych XX wieku rozpoczęto tu prace konserwatorskie i badania archeologiczne. W ich wyniku przy kaplicy odkryto część cmentarza z 21 pochówkami z okresu średniowiecza. Obecnie kaplica znajduje się na terenie prywatnym i zwiedzanie jest możliwe tylko za zgodą właściciela. Mamutowiec w Brwicach Niewielkie Brwice, położone 10 km na południowy--wschód od Chojny, znane są z pokaźnych rozmiarów okazu mamutowca, czyli sekwoi olbrzymiej (143, 144). Sekwoje są najpotężniejszymi drzewami iglastymi na świecie, a ich wysokości sięgają niekiedy prawie 100 metrów! Są również niezwykle długowieczne. W Kalifornii znane są okazy o wieku ponad 3500 lat. Sekwoja w Brwicach jest okazem pomnikowym i została tu sprowadzona w latach 20. XX wieku jako drzewo ozdobne. Jej wysokość sięga 27 metrów.

travel, jeziora, nad morzem, wczasy, Łysogórki, Siekierki, Zabytki, Zwiedzanie, wypoczynek, wakacje, Wycieczki, Historia, Pomorze Zachodnie, Odra