Noclegi nad morzem w Polsce

Trzebiatów - historia miejscowości

01 październik 2010r.

Na podstawie wykopalisk wiemy, że w okresie IX—XII wieku we wschodniej części miasta, w zakolu rzeki Regi, znajdował się słowiański gród, a obok osada przygrodowa. Pierwszą pisaną wzmiankę o Trzebiatowie znajdziemy w dokumencie z roku 1170. Książę Pomorski Kazimierz przekazał w nim 11 wiosek położonych w okolicy Trzebiatowa zakonnikom przybyłym z Lundu w Szwecji. Pod koniec XIII stulecia napłynęli do Trzebiatowa niemieccy osadnicy. W dniu 6 maja 1277 roku Książę Barnim I, jego syn Bogusław IV oraz opat Tomasz z klasztoru w Białobokach nadali Trzebiatowowi prawa miejskie. Dziesięć lat później, w roku 1287, książę Bogusław IV oraz opat Thit-boldus nadali miastu prawo lubeckie. Jednocześnie książę i opat przyznali Trzebiatowowi port Regoujście, wolną żeglugę na Redze i przyrzekali nie mianować sędziów bez zgody rady miejskiej. W roku 1299 miasto otrzymało od księcia Bogusława IV specjalne przywileje, które umożliwiły trzebiatowianom obwarowanie swojego miasta. Od roku 1277 połowa miasta należała do zakonników w Białobokach. Książęta jednak składając w kościele Św. Piotra i Pawła w Białobokach na ręce opata przysięgę wierności, otrzymywali ją w swoje lenno. Książęta, Otto I i Warcisław IV, znieśli ten stan rzeczy w roku 1309 i przejęli całe miasto pod swoją zwierzchność, dając klasztorowi należną rekompensatę. Z czasów, gdy miastem władali książę i opat, pochodzi herb Trzebiatowa. Na tarczy herbowej widzimy czerwonego gryfa i pionowo ułożony biały klucz. Gryf — to godło książąt pomorskich, klucz (piotrowy klucz do bramy niebieskiej) — godło, do używania którego uprawniony był klasztor. W latach późniejszych dodatkowo wprowadzona została do herbu srebrna tarcza z zieloną koniczyną, którą gryf trzyma w przednich łapach, a następnie krzyż umieszczono między przednimi i tylnymi łapami gryfa. Magistrat miał prawo do odbijania pieczęci w czerwonym wosku. W zasadzie prawo to przysługiwało tylko księciom i wysokim władzom. Trzebiatów otrzymał je za pomoc księciu Bogusławowi IV w bitwie pod Stargardem w dniu 28 sierpnia 1283 roku przeciwko Brandenburgii. Według dokumentu z roku 1523 miasto Dyło zobowiązane wystawić dla obrony kraju 25 konnych i 100 pieszych — w tym 70 z dzidami, 15 z halabardami i 15 ze strzelbami. W grudniu 1534 roku odbył się w Trzebiatowie sejmik, na którym ustalono, aczkolwiek nie bez oporów, wprowadzenie na Pomorzu protestantyzmu. Obradom przewodniczył książę Barnim IX i Filip I, a udział wzięli biskupi, opaci i burmistrzowie. Pomyślny rozwój miasta trwał do połowy XVI wieku. Później jednak zaznaczył się powolny upadek gospodarczy miasta, które zeszło do roli niewielkiego ośrodka o znaczeniu lokalnym. W roku 1628 na terenie miasta znajdowało się 418 domów i bud, część zabudowań mieściła się poza murami obronnymi. W czasie wojny trzydziestoletniej, 19 sierpnia 1630 roku, miasto zostało zaatakowane przez wojska cesarskie. Jednakże dzięki bohaterskiej postawie mieszczan nieprzyjaciel został zmuszony do odwrotu. Przez długie lata dzień ten był uroczyście obchodzony jako święto. Jednakże w dniu 14 września 1634 roku wojska cesarskie szturmem zdobyły miasto. Przez trzy dni dzikie hordy rabowały, niczego nie oszczędzając. Wielu mieszczan zostało zamordowanych i tylko dzięki interwencji księżnej Zofii, wdowy po księciu Filipie II, miasto ocalało od całkowitej zagłady. Do roku 1648 Trzebiatów należał do księstwa zachodniopomorskiego. W wyniku pokoju westfalskiego w roku 1648, w jedenaście lat po bezpotomnej śmierci ostatniego z Gry-fitów księcia Bogusława XIV, przypadło ono Brandenburgii, a w roku 1720 Prusom. Trzebiatów należał do miast średnich. W roku 1740 liczba mieszkańców wynosiła do 2738. Od połowy XIX wieku notujemy przestrzenny rozwój miasta. W roku 1882 linia kolejowa połączyła Trzebiatów ze Szczecinem i Kołobrzegiem. W roku 1910 miasto liczyło 8484 mieszkańców, a przed wybuchem II wojny światowej — 10 800. W marcu 1945 roku Trzebiatów wyzwolony został przez wojska polskie i radzieckie. W wyniku działań wojennych zostało częściowo zniszczone śródmieście. W roku 1955 liczył już 6700 mieszkańców. Po odbudowie miasto rozbudowuje się, stopniowo rozwija się przemysł. W roku 1971 liczba mieszkańców wzrosła do blisko 9 tys.